Długą i ciekawą rozmowę z Sebastianem Kawalczykiem znaleźć można na stronach internetowych Przeglądu Sportowego. Poniżej znajdziecie fragment materiału przygotowany przez redaktora Mateusza Janiaka, oraz link do całości.
Potrafi pan odpuszczać?
Na pewno nie lubię.
Ze względu na wzrost?
Od dziecka musiałem udowadniać, że warto mieć mnie w zespole. Babcia Ewa miała dom jednorodzinny na Gumieńcach i chodziła ze mną na pobliskie boisko. Betonowa nawierzchnia, drewniane bramki z siatkami. I długo mogłem je tylko oglądać z boku, babcia zawsze słyszała od kopiących tam chłopców: „Nie, proszę pani, on za mały jest. Nie chcemy mu krzywdy zrobić”. Wreszcie brakowało jednego do wyrównanych składów, wzięli mnie z przymusu. Po tamtej gierce miejsce dla mnie przestało być kłopotem.
A pan sobie sam krzywdy nie zrobił, kiedy ćwiczył parkour? Podobno intensywnie.
Miałem taki etap, że faktycznie razem z kolegami z ulicy byliśmy tym zafascynowani. Szukaliśmy starych tapczanów i kanap, opieraliśmy je o ściany, wbiegaliśmy i robiliśmy salta. Kumple byli bardziej doświadczeni, więc podpatrywałem i próbowałem powtarzać ich ruchy. Nie chciałem być gorszy, szedłem we wszystko, ale na szczęście nigdy nic złego się nie stało. Do dzisiaj umiem zrobić salto.
Może po golu w ekstraklasie?
Mam w planach, jednak spokojnie do tego podchodzę. Nie nakręcam się.
Nie byłoby pana w ekstraklasie, gdyby nie Salos Szczecin?
Z pewnością. Kiedy odrzucono mnie w Arkonii, ciocia dowiedziała się o naborze do Salosu. Prowadził go ksiądz Tadeusz Balicki, wieloletni prezes i założyciel klubu. Po pierwszych zajęciach zaprowadził mnie do trenera Piotra Łęczyńskiego. Dużo później dowiedziałem się, że poprosił go na bok i powiedział: „Uważaj na niego. To będzie piłkarz”. Występowałem u tego szkoleniowca sześć lat, w dużym stopniu mnie wychował. Wycierał gile z nosa...
Uwaga!
Dla lepszego doświadczenia użytkowników komentarze są początkowo niewidoczne. Kliknij „Zobacz komentarze", aby je pokazać i dołączyć do rozmowy.