Aktualności

1955

Kolejny sezon i kolejne zmiany. Jest to ostatni sezon, który rozgrywamy pod nazwą Kolejarz. Wyniki są lepsze niż przed rokiem, do pierwszego miejsca jeszcze trochę brakuje, ale udaje nam się wyprzedzić Arkonię i zostać najlepszą drużyną w Szczecinie. 

1. Stal Poznań 39
2. Sparta Kalisz 33
3. Start Kalisz 31
4. Kolejarz Szczecin 29
5. Gwardia Poznań 26
6. Kolejarz Kępno 22
7. Gwardia Szczecin 20
8. Budowlani Poznań 17
9. Stal Nowa Sól 16
10. Sparta Gniezno 12
11. Gwardia Zielona Góra 9
12. Kolejarz Goleniów 8

Zwycięzcy ośmiu grup trzeciej ligi zostali podzieleni na dwie 4-zespołowe grupy, gdzie grano każdy z każdym mecz i rewanż. Zwycięzcy obu tych grup uzyskali awans do drugiej ligi, drużyny z drugich miejsc zagrały baraż o ostatnie miejsce w drugiej lidze. Stal Poznań awansowała z pierwszego miejsca, jednak dla szczecińskich drużyn nie miało to większego znaczenia, gdyż od sezonu 1956 utworzono dziewiątą grupę trzeciej ligi złożoną z drużyn z okręgu szczecińskiego, koszalińskiego i zielonogórskiego.

Rok 1955 to rok, w którym rozpoczęto klubowe rozgrywki w Europie. Polski zespół mógł wystąpić w gronie 16 najlepszych drużyn europejskich. Sposób wyboru klubu był dosyć dziwny. Ponieważ rozgrywki europejskie rozpoczynały się we wrześniu, a sezon w Polsce kończył się w listopadzie, to postanowiono, że mistrz Polski będzie mógł zagrać w europejskich pucharach tylko, jeśli na półmetku kolejnego sezonu będzie zajmował miejsce w pierwszej trójce. Jeżeli będzie niżej w tabeli, to jego miejsce zajmie drużyna liderująca w tabeli w momencie zgłaszania klubu do rozgrywek. W momencie zgłaszania zespołu do rozgrywek (czyli po 15. Kolejce sezonu 1955) liderem była Gwardia Warszawa, o punkt wyprzedzająca Włókniarza Łódź. Co ciekawe, Gwardia awansowała na fotel lidera właśnie w 15 kolejce po zwycięstwie 1:0 nad… Włókniarzem Łódź. Aktualny mistrz Polski Sparta Bytom (1954 roku Ogniwo Bytom, później Polonia) zajmował miejsce w drugiej połowie tabeli zarówno na półmetku sezonu jak i po 15 kolejce. Gwardia w pierwszej rundzie trafiła na szwedzki Djurgardens IF. Po bezbramkowym remisie na wyjeździe Gwardia przegrała u siebie aż 1:4 i odpadła z rozgrywek. Pierwszym w historii zwycięzcą europejskiego pucharu został Real Madryt po finałowym zwycięstwie 4:3 nad Stade de Reims.

W 1955 roku zdjęto również obowiązek używania nazwy zrzeszenia jako nazwy klubu. Pozwoliło to klubom na zmianę nazwy. Większość klubów powróciło do swoich przedwojennych nazw. W październiku 1955 roku Kolejarz Szczecin zmienił swoją nazwę na Pogoń Szczecin. Swój pierwszy mecz pod nową nazwą Pogoń rozegrała 31 października 1955 roku podejmując w towarzyskim meczu pierwszoligowy Lecha Poznań. Mecz, rozegrany po raz pierwszy w Szczecinie przy świetle reflektorów, zakończył się porażką 2:4. Na pierwszy ligowy mecz pod nazwą Pogoń musieliśmy czekać do kolejnego sezonu.

1956 

Pierwszy ligowy mecz pod nazwą Pogoń Szczecin zakończył się efektownym zwycięstwem 9:0 z Drawą Drawsko. Niestety trzy porażki w pierwszych ośmiu spotkaniach (wyjazdowe mecze z Gwardią Szczecin, Zastalem Zielona Góra i Stalą Szczecin) spowodowały, że Gwardia Szczecin uzyskała dość bezpieczną przewagę. 1 czerwca trenerem Pogoni został Florian Krygier. Efektowna seria 9 wygranych z rzędu, minimalna porażka 1:0 w Szczecinku, a następnie 14:0 z Osadnikiem i 6:0 ze Stalą Nowa Sól niestety nie wystarczyły do zajęcia pierwszego miejsca i udziału w meczach o awans do drugiej ligi.

1. Gwardia Szczecin 36
2. Pogoń Szczecin 32
3. Stal Szczecin 32
4. Stal Nowa Sól 23
5. Darzbór Szczecinek 23
6. Zastal Zielona Góra 18
7. LZS Grapice 15
8. Sparta Barlinek 14
9. Kolejarz Gorzów 13
10. Drawa Drawsko Pom. 11
11. Osadnik Myślibórz 3

W finale eliminacji zespoły zostały podzielone na 3 grupy po 3 zespoły. Awans mieli uzyskać zwycięzcy tych grup. Gwardia Szczecin zajęła w swojej grupie drugie miejsce, za Stalą Rzeszów i przed Piastem Gliwice. Po sezonie zdecydowano jednak o powiększeniu 2 ligi do 24 zespołów (grających w dwóch grupach: północnej i południowej), a awans do rozszerzonej drugiej ligi uzyskały wszystkie drużyny, które wygrały w swoich grupach w trzeciej lidze. Zmiany dotyczyły również trzeciej ligi. Utworzono 6 kolejnych grup w trzeciej lidze (dotychczasowa grupa, w której grały szczecińskie zespoły została podzielona na grupę szczecińsko-koszalińską oraz grupę zielonogórską), a w barażach o drugą ligę mieli walczyć zwycięzcy grup. W przypadku grupy katowickiej, która składała się z podgrup A i B, o awans mieli walczyć zwycięzcy obu podgrup.

W drugiej edycji europejskich pucharów swoich sił próbował warszawski CWKS. W rundzie eliminacyjnej przegrał 0:4 z czechosłowackim Slovanem Bratysława na wyjeździe. W rewanżu u siebie zwycięstwo 2:0 to było zbyt mało, żeby odrobić straty.

1957

Pod wodzą Floriana Krygiera Pogoń wciąż prezentowała się znakomicie. 9:0 z Darzborem Szczecinek w pierwszym meczu sezonu, 10:0 z AZS-em Szczecvin w drugim i 11:0 z Czarnymi Szczecin w trzecim spotkaniu pokazały, że Pogoń jest głównym faworytem do zwycięstwa w lidze. Pogoń przegrała tylko raz, 2:3 w Szczecinku z Darzborem, ale pozostałe mecze wygrywała i pewnie zajęła pierwsze miejsce. Wśród zwycięstw warto odnotować 11:0 z Pogonią Barlinek, 12:2 z Granitem Koszalin oraz 13:0 i 11:0 z Iną Goleniów.

1. Pogoń Szczecin 34 125-12
2. Stocznia Szczecin 28 55-32
3. Darzbór Szczecinek 23 46-34
4. Czarni Szczecin 20 47-49
5. Czarni Słupsk 17 31-31
6. Gryf Słupsk 17 27-28
7. Ina Goleniów 12 22-70
8. Pogoń Barlinek 11 27-49
9. AZS Szczecin 9 20-58
10. Granit Koszalin 8 31-68

Pogoń jako zwycięzca grupy regionalnej walczyła w eliminacjach do II ligi. Trafiliśmy do jednej grupy z Flotą Gdynia, Kujawiakiem Włocławek i Wartą Gorzów Wlkp. Jedynie zwycięzca grupy mógł awansować do drugiej ligi. Pogoń przeszła eliminacje jak burza wygrywając bardzo pewnie w każdym meczu. Kolejno: 10:1 z Kujawiakiem u siebie, 6:1 z Wartą na wyjeździe, 4:0 z Flotą u siebie, 5:0 z Flotą na wyjeździe, 5:0 z Wartą u siebie i 7:0 z Kujawiakiem na wyjeździe.

1. Pogoń Szczecin 12 37-2
2. Warta Gorzów Wlkp. 6 8-15
3. Flota Gdynia 4 4-15
4. Kujawiak Włocławek 2 5-22

Doskonała gra przyciągała na mecze Pogoni wielu widzów. Mecze barażowe oglądało w Szczecinie 20-25 tysięcy widzów. Dla porównania: takiej frekwencji w sezonie 1957 nie było na żadnym meczu drugoligowym. Florian Krygier na koniec sezonu miał znakomity bilans: 36 mezczów, 34 zwycięstwa, 2 porażki (obie różnicą jednej bramki i obie z Darzborem w Szczecinku) i bilans bramek 218:24. Nic dziwnego, że mieszkańcy Szczecina coraz chętniej pojawiali się na stadionie Pogoni, aby oglądać tak efektownie grającą drużyną.

W drugiej lidze Gwardia Szczecin, po zmianie nazwy na Chrobry, zajęła ostatnie miejsce gwarantujące utrzymanie. Oznaczało to, że w kolejnym sezonie znów czekają nas pojedynki z Gwardią Szczecin która po roku gry pod nazwą Chrobry ponownie zmieniła nazwę i od sezonu 1958 występowała pod nazwą Arkonia.

1. Polonia Bydgoszcz 30 43-19
2. CWKS Wrocław 28 36-14
3. Warta Poznań 24 25-17
4. Pomorzanin Toruń 24 35-37
5. Calisia Kalisz 24 26-28
6. Polonia Gdańsk 22 27-25
7. CWKS-Zawisza Bydgoszcz 22 31-30
8. Górnik Wałbrzych 22 25-33
9. Marymont Warszawa 21 27-36
10. Chrobry Szczecin 20 38-30
11. Sparta Lubań Śl. 15 22-31
12. Bzura Chodaków 12 25-60

W regionalnej klasie A ponownie wystąpiły rezerwy Pogoni zajmując dobre piąte miejsce.

1. Legia Świnoujście 44
2. Osadnik Myślibórz 42
3. Piast Nowogard 39
4. Dąb Dębno Lub. 38
5. Pogoń II Szczecin 34
6. Błękitni Stargard Szcz. 29
7. Orzeł Żydowce 26
8. Chrobry II Szczecin 23
9. Flota Świnoujście 21
10. Odra Chojna 21
11. Gryf Kluczewo 16
12. GWKS Szczecin 13
13. Polonia Gryfino 9
14. Mewa Resko 9

W europejskich pucharach ponownie zagrała Gwardia Warszawa. Aktualny mistrz, Legia Warszawa, zajmowała miejsce w dolnej części tabeli, więc zgodnie z regulaminem do rozgrywek zgłoszono aktualnego lidera, Gwardię Warszawa.Osiem drużyn rozpoczynało rozgrywki od drugiej rundy, 16 pozostałych, w tym Gwardia, rozpoczynało od rundy pierwszej. Warszawski zespół trafił na rywala z NRD, Wismut Karl-Marx-Stadt. W Warszawie lepsza była Gwardia, wygrywając 3:1, w rewanżu 3:1 wygrał zespół niemiecki. Zgodnie z ówczesnym regulaminem potrzebny był trzeci mecz. W Berlinie już w trzeciej minucie Gwardia wyszła na prowadzenie po bramce Szarzyńskiego. Przeciwnicy walczyli do końca i wyrównali dopiero w doliczonym czasie gry. W przypadku remisu w dodatkowym meczu o awansie decydował rzut monetą. Tu szczęście uśmiechnęło się do drużyny z NRD. Był to pierwszy w historii europejskich pucharów mecz, w którym o awansie zadecydował rzut monetą.