Aktualności

Trafił pan do tej słynnej Pogoni, która oparta była na Brazylijczykach. Do dziś wspomina się to jako jeden z bardziej szalonych projektów w polskiej piłce, a co sami Brazylijczycy myśleli o wizji Ptaka? 

Sam pomysł? Moim zdaniem brakowało cierpliwości. Ptak zapłacił za tych piłkarzy dużo pieniędzy. W pierwszej grupie, którą sprowadził do Polski, byli piłkarze z nazwiskami, którzy grali w brazylijskiej ekstraklasie. Amaral miał nawet przeszłość w reprezentacji Brazylii (10 spotkań – red.). Ale on myślał, że ci ludzie przyjadą do Polski i od razu będą wyniki. Nie da się tak. Inna liga, zupełnie inaczej się gra. Poczekajmy chociaż rok, wtedy pojawią się efekty. A Ptak po pół roku zmienił wszystko. Przyjechała kolejna grupa, po pół roku jeszcze kolejna. Druga grupa była już troszeczkę słabsza, trzecia to już w ogóle nie miała nic wspólnego z poziomem, jaki miała pierwsza. 

Gdy opierasz drużynę na tylu obcokrajowcach, wydaje się naturalne, że powinni dostać czas.

Oni nie grali razem ze sobą w Brazylii. Jeden stąd, drugi stąd, tak się budowało drużynę. Chodziło o to, żeby się ze sobą zgrać. Było też kilku Polaków – Kamil Grosicki, Przemysław Kaźmierczak, Rafał Grzelak, Michał Łabędzki, Łukasz Trałka, Piotr Celeban. Dopiero za minimum pół roku mogą być efekty, a my nie zdążyliśmy się zgrać. Tego brakowało. Ptak chciał od razu. Przychodzą Brazylijczycy, on daje duże pieniądze – wyniki mają być. 

Absurdów było więcej – mimo że byliście klubem ze Szczecina, mieszkaliście i trenowaliście w Łodzi. A w zasadzie pod Łodzią, w Gutowie Małym, w ośrodku należącym do Ptaka. Prawie wszyscy Brazylijczycy w nim mieszkali.

Brazylijczycy tak naprawdę nie czuli tego, że grają dla Szczecina. Oni nie mieli pojęcia o tym mieście, skoro co pół roku była zmiana. Nie zdążyli nawet poczuć, co to znaczy mieszkać w Szczecinie, przebywać przy kibicach. Ja później widziałem, jak żyją kibice, jak zaczepiają, gdy idziesz na zakupy. Chłopaki nie wiedzieli, jaka to siła. Przyjeżdżaliśmy do Szczecina na mecz, po meczu wracaliśmy do Łodzi. Ja akurat jako jedyny miałem mieszkanie. Reszta Brazylijczyków szukała mnie po hotelu – gdzie jest Edi?! Wiadomo, piękny hotel, ale ile się da? Nie mieli życia.

Zwłaszcza, że Brazylijczycy potrzebują kontaktu, lubią, gdy mogą pożyć.

I tak potrafili tam robić karnawał (śmiech). Dali sobie radę, hotel nie przeszkadzał, samba cały czas. Potrafili podrobić klucz do kuchni i wykradać jedzenie po nocach. Tak samo jak podkradali internet. Wprowadzono taką zasadę, że o 22 wyłączano internet, żeby nie siedzieli po nocach, a wiadomo, że przez zmianę czasu noc była najlepszą porą, by porozmawiać z rodziną czy znajomymi. Modem był zamykany w osobnym pokoju i wyłączany. Podrobili więc kolejny klucz. Gdy pani, która zamykała internet jechała do domu, otwierali pokój, włączali internet i siedzieli do rana.

A potem padnięci na treningach.

Dlatego było, jak było. Jak nie masz domu i normalnego życia, jest inaczej. Człowiek wraca do domu, ma obowiązki, nie ma w głowie głupot. 

Jak brazylijscy koledzy patrzyli na pana z racji tego, że jako jedyny mieszkał pan w wynajętym mieszkaniu?

Jak przyjeżdżali do Polski, to ja już tu byłem. Zgodzili się na swoje warunki i nie było podejścia, że ten ma lepiej, ten ma gorzej. Oni z drugiej strony mieli wszystko za darmo – jedzenie, życie. Niczego im nie brakowało, tylko grać i trenować. Zarobili pieniądze, bo niemało dostawali. 

Z jakich powodów Amaralowi nie poszło w Ekstraklasie? Gwiazdą nie był, a CV miał kapitalne. 

Amaral nigdy nie będzie gwiazdą i nigdy nie był. To defensywny piłkarz. W Brazylii też nie robił furory. Grał z gwiazdami i robił swoją robotę – odbierał piłkę, czyścił w defensywie i oddawał. W Polsce każdy myślał, że będzie kręcić i wygrywać mecze, a to nie jest jego gra. Ja nie widziałem piłkarza, który potrafił wygrać z nim w Polsce jeden na jeden. Pierwszy przyjechał na trening, ostatni wyjechał. Jak na jego możliwości – moim zdaniem grał bardzo dobrze. Nigdy w karierze nie strzelał bramek. Wielu myślało, że on będzie tu kimś, kim nigdy nie był. 

Czyli nietrafione oczekiwania. 

To samo, co w Polsce, robił w Parmie czy reprezentacji Brazylii. Tylko, że w Brazylii miał Rivaldo, Ronaldo, Romario i tak dalej. Pamiętam, że w pewnym momencie po odbiorze piłki zaczął grać nie wiadomo co, próbował zmieniać strony. 

– Kurwa, Amaral, nie jesteś od tego! Odbieraj piłkę i tyle, to twoja gra! 

– Tak, moja gra. Ale kiedyś oddawałem piłkę do Rivaldo i Romario, a teraz mam Andradinę, więc co ty mówisz! 

Do tej pory mamy kontakt, bo jest teraz gwiazdą, YouTuberem, pracuje w brazylijskiej telewizji. Czasami pisze mi na WhatsApp, że bardzo dobrze wspomina Polskę i szkoda, że nie trafił na normalny klub. Dla niego byłoby łatwiej, gdyby miał kilku obcokrajowców i resztę Polaków, łatwiej byłoby mu żyć.

Grał pan w Polsce w Pogoni i w Koronie tyle samo czasu, natomiast to w Pogoni jest pan szczególną postacią. Zastrzeżono panu numer, dostał pan pracę po karierze, było piękne pożegnanie, wspomina się pana. Dlaczego akurat w Pogoni, a nie w Koronie? 

W Koronie byli na mnie bardzo obrażeni, gdy nie przedłużyłem umowy i zdecydowałem się wrócić do Szczecina. Wiedziałem, że dużo czasu jako piłkarz już nie mam. Miałem jedną życiową porażkę – spadłem z ligi z Pogonią. Cały czas leżało mi to na sercu. Chciałem mieć szansę, by to zmienić. No i Pogoń zaproponowała mi pracę, gdy była w pierwszej lidze. Przyjechałem do Szczecina w jednym celu – wrócić do Ekstraklasy i tylko dlatego podjąłem tę decyzję. I cieszę się, że w pierwszym sezonie się to udało. Miałem wtedy najwięcej bramek i asyst. Czarna plama, którą miałem, wyczyściła się. Już zapomniałem, że kiedykolwiek spadłem z ligi. 

To prawda, że gdy w 2007 roku Pogoń została zdegradowana do czwartej ligi, rozważyłby pan pozostanie, ale działacze z góry uznali, że to nierealne?

Tak. Byłem wtedy niezależny finansowo. Na jedzenie mi starczyło, mogłem rok czy dwa spędzić bez większych zarobków, by pomóc klubowi. Miałem 33 lata, to taki moment w życiu, że strona finansowa przestaje mieć takie znaczenie. Do 31 lat patrzyło się na pieniądze, później już bardziej na miejsce, w którym czujesz się szczęśliwy. Miałem to wtedy w Szczecinie. Oni sami stwierdzili: w czym ja mogę pomóc w czwartej lidze? Zupełnie inna gra. Sami uznali, że szkoda byłoby mnie na ten poziom i nawet się nie zgłosili. Mieli świadomość, że chciałem zostać. Koniec końców cieszę się, bo udało mi się poznać Kielce, to też klub, w którym przeżyłem piękne chwile. Kibice skandowali moje nazwisko i wiem, że robiłem tam bardzo dobre rzeczy. Wtedy w Kielcach stadion był jeszcze pełny, bo graliśmy piękną piłkę. Szkoda, że sytuacja teraz się zmieniła. Też kibicuję Koronie, ale moje serce jest w Pogoni. 

(...)

Jakie to uczucie mieć zastrzeżony numer w polskim klubie? 

Trochę krępuję się, gdy o tym mówię, bo to bardzo miłe. Bardzo się z tego cieszę. Ale czy zasłużyłem? Nie wiem. Wróciłem do Pogoni, finansowo to nie był dla klubu duży koszt. Mam dużo pokory, ale mam też świadomość, że jakościowo dałem tej drużynie dużo. Nie tylko na boisku, bo zawsze zarażałem pewnością siebie i tym, że obojętnie z kim gramy, damy radę, nie możemy się bać. Kilka pięknych bramek czy akcji zrobiłem, ludzie pamiętają je do tej pory. Cieszę się, ale to jest takie trochę… Mam duże emocje, gdy o tym mówię. To na pewno coś bardzo przyjemnego. 

Całe pożegnanie było bardzo ładne, Pogoń zaprosiła nawet do Szczecina pana mamę z Brazylii. Słyszałem, że na pożegnalną konferencję spóźnił się pan kwadrans, a w tym czasie siedział pan w samochodzie z małżonką i przygotowywał się do tego, by w ogóle wyjść, takie były nerwy.

Tak, tak było. Podjąłem decyzję nagle. Obudziłem się i powiedziałem do żony, że już tego nie czuję, nie jestem w stanie dalej tego robić. Pojechałem do klubu, poinformowałem prezesa i dyrektora sportowego. Powiedzieli, bym jeszcze zaczekał, pomyślał. Dali mi dwa tygodnie wolnego. Miałem w klubie jeszcze rok kontraktu.

Kolejny przykład pana niecodziennego podejścia do piłki – mógł pan być jeszcze przez rok na kontrakcie piłkarza i zarabiać godnie, ale są rzeczy ważniejsze. 

Dokładnie. Obudziłem się i nie czułem się jak piłkarz. Nie mogłem być już dalej tym Edim, którego zapamiętali. Mój czas się skończył. Pierwszy wolny tydzień to był koszmar. Tak, jakbym umierał. Taki ból, że porównuję to do straty mojego taty. Naprawdę, dla mnie to było coś strasznego. Miałem szczęście, że od razu mogłem zacząć pracę z drugą drużyną Pogoni. Pokazywałem to, co umiałem, rozmawiałem z młodymi piłkarzami. Gdyby nie to, byłoby bardzo, bardzo ciężko. 

Długo pan przeżywał ten koniec kariery? Co było po tym pierwszym fatalnym tygodniu? 

Do tej pory przeżywam. Jak przyjadę na stadion, na którym kiedyś grałem, w sercu się robi zimno. Dziwne uczucie. Ale już nie brakuje mi tego. Tak, jakbyś stracił miłość. Nie wiem jak mają inni, ja mówię o sobie. Może mają łatwiej. 

CAŁĄ ROZMOWĘ PRZECZYTASZ TUTAJ!